Spring 2024 - Recrudescence

porque non podiamos quedar como estabamos, pero facer algo tampouco se nos daba. Cruzámonos un día co señor de Agromos de camiño para as tendas, e nin nos inmutamos: así lle estaban as cousas. Igual poderiamos tirar así varios anos, ata que nos tocase a todas marchar de Polar, se non fose por algo que pasou cando aos catro, cinco días vimos a Imogen saír da aula de costura de Sor Elvira Lecumberri. Foi como se a volvésemos ver espida igual que saía da poza. De alí a un pouco vimos aparecer detrás a Sor Elvira Lecumberri: desta vez non viña pálida, senón encendida. Tiña ademais pinta Sor Elvira Lecumberri de poñerse así de colorada porque Imogen viñese de de quitarlle algo que ela quería moito: o que máis quixese no mundo (que nós non sabiamos tampouco que era). Torcemos a mirada para dentro de nós: nunca tiñamos visto a ninguén acenderse así. Namentres, á porca de Imogen dera en rir: en subindo pola escada cara ao dormitorio, miraba para nós, miraba para Sor Elvira Lecumberri e escachaba coa risa. Apareceu entón Sor Mártara a Nova arriba de todo da escada. A ver que fan aí a apampar, dixo: vaian lavar a cara e as mans, que logo lles toca cear. (Pensamos que nin debeu ver a Sor Elvira Lecumberri: estaba entrenada para vernos só a nós, dicirnos en que andabamos en falta). Obedecemos: fomos nos lavar, tiramos para adiante, volvemos facer as cousas nousas. Para o outro día xa estaba Sor Elvira Lecumberri coma sempre, guiándonos no dar puntadas e irritándose un pouco cando non as dabamos ben (pero que pespuntes me andan a facer, dicía: pero que). Non dabamos feito, porque por dentro andabamos a pensar: Hai xa que facer algo. A ver que vai ser o que poidamos facer. A resposta única que se nos ocorría era: facer o de sempre; seguir co de sempre; ir nos bañar á poza; que as cousas vaian por onde teñen que ir. As monxas algo debían notar. A ver, que se ve que andan algo arrefriadas, algo encollidas, algo conxestionadas, dicían ao vernos pasar polos corredores para o comedor, para o dormitorio, para as duchas comúns. Andan algo conxestionadas e para esas cousas nunca vai ben a auga: mellor será que para o sábado non vaian á poza. Nós botábamonos a tremer: de medo, e as monxas, con iso, envalentonábanse. Pero non ven o calafrío que as acaba de cruzar de abaixo a arriba, que ben vimos como lles chegaba ata a punta do cabelo, dicían: se as vemos estremecer mirando desde o 174 Eva Moreda